KIRGINLIKLARIM

Kırmamak için ne çok kırılmışım.
İncitmemek için hep ben incinmişim.
Öyle çok sıkmışım ki yumruklarımı,
En çok kendi canımı acıtmışım.

İnsanlar sadece gülerken görmüş,
Ben ise hep kuytu köşelerde ağlamışım.
Suistimal edilen duygularımla,
Bilmiyorum kaç gece sabahlamışım.

Rengarenk görüne dursun  bahçelerim,
Dikenlerini acıya acıya ben toplamışım.
Emek vermişim sevgiye dair her şeye,
En sonunda yapayalnız kalakalmışım.