BUHRAN

Güneş her sabah doğarken,
Ben karanlığa uyanıyorum.
Hayat su gibi akarken,
Ben çırpındıkça boğuluyorum.

İnsanların mutluluğuyla mutluydum eskiden
Şimdi hiçbir şeyden mutlu olamıyorum
Tükenmekte olan onca şey varken
sıfırdan başlayamıyorum

Yollar kucağını açmış beklerken
Kendimden kaçamıyorum
Ve ölümü özlerken bir şair gibi
İnan bana ölemiyorum

BEKLİYORUM

Kayboldum...

Yolumu bulamıyorum.

Kalabalıklar içinde tek yaşıyorum.

Laf olsun diye konuşup , dinliyorum.

Aklım sanki yerinde değil.

Dalıp dalıp uzaklara gidiyorum.

Kalbimi muhasara altına alınca gerçekler.

Ancak bir hayal kurunca kaçabiliyorum.

Hap malup olmuş bir komutan gibiyim.

Kavga edecek mecalim kalmadı artık.

Bir dar ağacı,bir yağlı urgan ve

Kendime ihanetten yargılanacağım bir mahkeme

Bekliyorum.

BEN HİÇ ŞAİR OLAMADIM

Kimse görmüyor gözlerimdeki çığlığı,
Anlamıyor insanlar dinmek bilmeyen yakarışımı,
Kimselerimi çokluğunda kimsesizim,
İnan bu kalabalıkta ben hiç kimseyim.

Yüreğimde çok şiir biriktirdim,
Ben sevdiğim her şeyi sonsuz sevdim,
Ama hiçbir mısra şair olmama yetmedi.
Belki de kalbim sevdiğini sanıp ta sevmedi.

Sözlerim taş kesilir benim , söyleyemem ;
Kalemimin mürekkebi akmaz olur kağıda,
Yüreğimden kağıda aracılık etmesi gerektiğinde,
Belki de ben hiç şiir yazamadım her deneyişimde .  

NİSAN

Yine bir nisan gitti hayatımdan
Nisanların gelmesini de hiç istemedim gitmesini de
Hüzün ciğerlerime işler benim
Nisan yağmurları geldiğinde

Her ilkbaharda yeni bir hayat gülümser bana
Yeni şeyler olsun umut ederim
Ama çiçek açamam ben
Bu yüzden hep toprakta beklerim

Bak bir nisan daha gitti hayattan
Daha görecek kaç nisan kaldı ki
Umut edecek ne var mesela umutsuzluğa karşı
Kaç hayalim daha kırılır  acaba
Ne kadar sürer ömrümün nisan olamayan kışı

HAYAL İLE GERÇEK

Tarifsiz duydular içindeyim.
Anlamsız bir şekilde sürüyor hayat.
Her bahar içimde uçuşan kelebekler,
Bu bahar galiba beni terk ettiler.

Umut yok artık bir zerre içimde ,
İlgilenmiyorum hayatta hiç bir şeyle,
Ruhum kelepçeli bir zindanın içinde,
Hayal ile gerçek arasında arafda bir yerde.

Kitaplardaki gibi değil hayat öğrendim,
Benim filmim mutlu sonla bitmeyecek eminim.
Hayal kurmaya bin tövbe etsem de,
Yine de hayal kurmak benim tek yapabildiğim.

BEN HİÇ AĞLAMADIM Kİ

 

Sen beni terk ettin diye hiç ağlalamadım ki
Kızmadım senin arkandan
Senin beni sevdiğini söylediğin günü aklıma getirip
Ben hiç ağlamadım ki

Yıkılmadım ki sen gider gitmez
Düşünmedim ki bi kere bile seni
Hele birde senin gözlerine bakınca kalbime saplanan şeyi
Düşünüpte ben hiç ağlamadım ki

Senin güzelliğini bana gülümseyişini
Unuttuğum o ilk sevgilim deyişini
Bana seni seviyorum dediğin o günleri
Aklıma getiripte ben hiç ağlamadım ki

Seni o ilk gördüğümde kalbimin acısını
Sen ismimi söylediğinde kalbimin çarpışını
Senin güzelliğini doya doya seyrrettiğm o günleri
Düşünüpte hıçkıra hıçkıra ben hiç ağlamadım ki

SANKİ

 

Sanki kapkara bir gecede kapkara bir zindanda

Sensizliğe mahkumum

 

Sanki çok sıcak bir çölde

Suya muhtaç olduğum kadar sana muhtacım

 

Sanki her tarafı kapalı bir mahzende

Tükenmekte olan hava kadar bana lazımsın

 

Sanki bir balık için derya neyse

sen de benim için öylesin

 

Sanki yolunu kaybetmiş bir adamın

yolunu bulamak için pusulaya duyduğu ihtiyaç

 

İşte sen bana bu kadar lazımsın

Yanımdayken vazgeçilmezim , uzaktayken pişmanlığımsın.

sevdamsın