Zihnim fırtınalı bir deniz,
Güneşi hiç açmayan ;durulmayan.
Kalbim yorgun ,hüzünlü , sevgisiz
Görev icabı çarpmakta; heyecansız ve hissiz.
Umut yok ufukta ,
Hayaller ise birer birer yıkılmakta.
Gerçekler mahalledeki zorba çocuklar gibi,
Köşeye sıkıştırıp dövüyorlar zayıf kimliğimi.
Kaç kere denedim kalkmayı bir bilsen,
Ama kalkamıyorum düştüğüm yerden.
Kötü dostum sigara anlıyor ki beni,
Bu yüzden bırakmıyor ellerimi.
Allahım bu nasıl bir imtihan?
Hiçlik olmalı galiba imtihanımın adı.
Elbette kaçtım hür sanıldığım bu şatafatlı zindandan,
Lakin kader denen gardiyan beni yeniden attı.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder