BUHRAN

Güneş her sabah doğarken,
Ben karanlığa uyanıyorum.
Hayat su gibi akarken,
Ben çırpındıkça boğuluyorum.

İnsanların mutluluğuyla mutluydum eskiden
Şimdi hiçbir şeyden mutlu olamıyorum
Tükenmekte olan onca şey varken
sıfırdan başlayamıyorum

Yollar kucağını açmış beklerken
Kendimden kaçamıyorum
Ve ölümü özlerken bir şair gibi
İnan bana ölemiyorum

BEKLİYORUM

Kayboldum...

Yolumu bulamıyorum.

Kalabalıklar içinde tek yaşıyorum.

Laf olsun diye konuşup , dinliyorum.

Aklım sanki yerinde değil.

Dalıp dalıp uzaklara gidiyorum.

Kalbimi muhasara altına alınca gerçekler.

Ancak bir hayal kurunca kaçabiliyorum.

Hap malup olmuş bir komutan gibiyim.

Kavga edecek mecalim kalmadı artık.

Bir dar ağacı,bir yağlı urgan ve

Kendime ihanetten yargılanacağım bir mahkeme

Bekliyorum.