HİÇ

Ait olamıyorum hiç bir yere
Ve de hiç kimseye .
Birilerinin beni sevdiğini sanıyorum ,
Tam ait oldum derken birilerine,
Öyle olmadığını anlıyorum .
Bu yüzdendir kalbimde bulunan kırıklar ,
Tam sardım zannediyorum ama saramıyorum .
Bu yüzdendir hayallerimdeki yıkıklar,
Onardım sanıyorum ama yapamıyorum.
Ne yanlış yaptım diye sorarken kendime,
Çok sevmekten başka bir yanlışımın olmadığını görüyorum.
İşte bu yüzden kimsenin olmadığı bir yere gitmek istiyorum.
Hiçlik bu dünyanın ta kendisi yaşayan için,
Hiç olmak zordur öğreniyorum.
Sıradan bir insan olduğunu bilmek tahmmül edilemez bir acı ,
Figüranlar ne hissediyor şimdi anlıyorum .
Öğreniyorum dünyanın tek bir merkezinin olmadığını ,
Öğreniyorum bilerce dünya olduğunu dünyada ,
Hiç birisinin içinde ben yokum bunu biliyorum.
Ben var olmayı başaramıyorum,
Ama hiçliği öğreniyorum.
Mesela akıp giderken her şey ,
Olduğum yerde kalabiliyorum .
Göçmen kuşlar gibi uçmak istesem de
Zalim bir sahibin kafesinde ait olamadan yaşıyorum.
Ne bir yuva kurabiliyorum bir gönüle
Ne de uçabiliyorum özgürlüğe ,
Bir hiç gibi yaşıyorum.

GONCA GİDERKEN

Gonca da gitti benden ,
Ben gidemedim diye ona.
Bekler sandım ama ,
Beklemekten yorulduğu belli.
O da malup düşmüş beyazın sevdasına ,
O da gitti arkasına bile bakmadan.
Ben yine bir dipsiz boşlukta kaldım ,
Bu duyguyu daha önce de yaşadım.
Biliyorum geçecek ama geçmeyecek.
Sızlayacak derinden, derinden.
Hazan olacak bir kez daha ömrüm.
Artık bırakıyorum pes,
Sevmeyeğim bir daha kalbim  sana söz.