BEN HİÇ ŞAİR OLAMADIM

Kimse görmüyor gözlerimdeki çığlığı,
Anlamıyor insanlar dinmek bilmeyen yakarışımı,
Kimselerimi çokluğunda kimsesizim,
İnan bu kalabalıkta ben hiç kimseyim.

Yüreğimde çok şiir biriktirdim,
Ben sevdiğim her şeyi sonsuz sevdim,
Ama hiçbir mısra şair olmama yetmedi.
Belki de kalbim sevdiğini sanıp ta sevmedi.

Sözlerim taş kesilir benim , söyleyemem ;
Kalemimin mürekkebi akmaz olur kağıda,
Yüreğimden kağıda aracılık etmesi gerektiğinde,
Belki de ben hiç şiir yazamadım her deneyişimde .  

NİSAN

Yine bir nisan gitti hayatımdan
Nisanların gelmesini de hiç istemedim gitmesini de
Hüzün ciğerlerime işler benim
Nisan yağmurları geldiğinde

Her ilkbaharda yeni bir hayat gülümser bana
Yeni şeyler olsun umut ederim
Ama çiçek açamam ben
Bu yüzden hep toprakta beklerim

Bak bir nisan daha gitti hayattan
Daha görecek kaç nisan kaldı ki
Umut edecek ne var mesela umutsuzluğa karşı
Kaç hayalim daha kırılır  acaba
Ne kadar sürer ömrümün nisan olamayan kışı

HAYAL İLE GERÇEK

Tarifsiz duydular içindeyim.
Anlamsız bir şekilde sürüyor hayat.
Her bahar içimde uçuşan kelebekler,
Bu bahar galiba beni terk ettiler.

Umut yok artık bir zerre içimde ,
İlgilenmiyorum hayatta hiç bir şeyle,
Ruhum kelepçeli bir zindanın içinde,
Hayal ile gerçek arasında arafda bir yerde.

Kitaplardaki gibi değil hayat öğrendim,
Benim filmim mutlu sonla bitmeyecek eminim.
Hayal kurmaya bin tövbe etsem de,
Yine de hayal kurmak benim tek yapabildiğim.